Rozdział 22 - "I'll do everything."

- A dlaczego miałabym być zazdrosna? – wzruszyłam delikatnie ramionami. Każdy z nich popatrzył na siebie, po czym wszyscy przenieśli na mnie zaskoczone i pytające jednocześnie spojrzenie.

Cóż, fakt, że Isaac cały dzisiejszy dzień spędził w towarzystwie blondyny, z którą teraz siedział przy stoliku pełnym sportowców a która jeździła dłonią po jego nodze, co nie uszło mojej uwadze, nie robił na mnie żadnego wrażenia. Przecież niby wczoraj zrobiliśmy sobie przerwę.

A o blondynie nieco już wiedziałam, bowiem Tanya powiedziała mi, że kiedyś Sonja taka nie była. A już w ogóle się tak nie ubierała i nie zachowywała.

- To dość dziwne, nie sądzisz? – pytanie Scotta sprawiło, że znów przeniosłam na niego spojrzenie.

- Co ma być dziwne?

- Że twój chłopak siedzi ze swoją byłą i nawet nie zwraca na ciebie uwagi – Stiles, najbliższy przyjaciel Scotta, uniósł brwi ku górze.

Wzruszyłam po raz kolejny ramionami.

- Przecież nie jest moją własnością – stwierdziłam w końcu z cichym westchnieniem, bo co niby miałam powiedzieć? Że częściowo to jej wina? Że to jej powrót sprawił, że Issac robi to, co robi. Że nie mogę nic zmienić?

- Chodź – Derek widocznie też miał dość przesłuchania, bowiem wziął swoją książkę i wstał, spoglądając na mnie, a potem w kierunku stolików na końcu sali. – Przyda ci się świeże powietrze przed sprawdzianem.

Spojrzałam na niego lekko zdziwiona, ale pozbierałam swoje rzeczy. Wstałam od stolika, a mój wzrok przebiegł po ciele stojącego obok Dereka i zatrzymał się na Isaacu, siedzącym kilka stolików dalej.

Automatycznie tego pożałowałam. Widok Sonji i Isaaca spoglądających sobie w oczy; ich niby delikatny pocałunek, splecione dłonie podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody i – można powiedzieć – stwierdziłam, że nie ma dla nas już ratunku. Na ustach Sonji, która nagle spojrzała na mnie, pojawił się sztuczny, przepraszający uśmiech, a z ruchu jej warg odczytałam głupie „ups”, co sprawiło, że Isaac odwrócił się w stronę naszego stolika, podobnie jak sporo osób, które były świadkami całej sceny. Jak ja, nie ukrywali swojego szoku.

Nie zważając na słowa Dereka i krzyk Isaaca, który próbował mnie zatrzymać, opuściłam stołówkę, kierując się w stronę szafek. Nie mogłam zostać w szkole. Nie chciałam. Nie po tej sytuacji. Wiedziałam, że zrobiliśmy sobie przerwę od siebie, miał więc prawo z nią być, ale mimo to.. zabolało. Cholernie mocno.

Był jedną z osób, którym ufałam, którym oddałam część siebie. A teraz? Teraz ten, który zaledwie dzień wcześniej, był u mnie i prosił o wybaczenie, wykorzystał moją miłość do niego, by nie zranić. A może zrobił to specjalnie? Może chciał, bym poczuła się tak, jak on, gdy widział mnie i Dereka w moim domu? Ale przecież.. przecież do niczego nie doszło. Nie zdradziłam go; a przynajmniej nie umyślnie. W tym momencie jednak byliśmy kwita. Stało się, a ja nie mogłam zrobić nic, by cofnąć czas. Mimo wszystko, nie żałowałam tego, że Derek mnie pocałował.

- Nadia, do cholery, stój! – krzyk Isaaca poniósł się echem po korytarzu, gdy łapał mnie za dłoń, zatrzymując. Ciszę między nami przerywały wspólne oddechy i bicie jego serca. Mojego nie słyszałam. A może nie chciałam słyszeć. Może naprawdę nie biło. A może po prostu to rozum był winowajcą i nie dopuszczał tego do siebie.

Isaac zsunął swoją dłoń na moją i ścisnął ją. Nie zareagowałam. Nie byłam w stanie. Stałam po prostu na środku korytarza jak idiotka, próbując nie wybuchnąć z powodu wciąż gromadzących się we mnie emocji.

Widocznie zauważył to, że zamierzam się ruszyć, więc wolno obszedł mnie, by stanąć naprzeciw i spojrzeć mi w oczy.

- Nie przepraszaj – rzuciłam cicho.

- Nadia..

- Nie, nie masz za co, w końcu zrobiliśmy..

- Nie ma żadnej pieprzonej przeprwy między nami, rozumiesz? Nie chcę tego, nie chcę cię stracić.

- Więc dlaczego to zrobiłeś?

Zdecydowałam się spojrzeć na niego.

- Bo nie zdawałem sobie sprawy z faktu, jak bardzo cię kocham i potrzebuję.

- Ach, i przebywając z Sonją, i całując ją, doznałeś olśnienia? – rzuciłam sarkastycznie.

Isaac westchnął głęboko, odchylając głowę w tył, jakby chciał przemyśleć moje słowa.

Zagryzłam delikatnie wargę, wymijając go, ale nie puścił mojej dłoni. Zamiast tego chwycił ją mocniej i na powrót przyciągnął mnie do siebie. Okrył swoimi ramionami, jakby to był sposób przeprosin, który jakoś słabo działał.

- Chcesz, żebym ci wybaczyła, prawda?

- Nie. Chcę zacząć od nowa. Jeszcze raz.

- Żeby znów po szkole krążyły plotki?

- Nikt w szkole nie będzie wiedzieć..

- Przecież wiesz, że to nie takie łatwe – mruknęłam, delikatnie odpychając go od siebie.

- Zrobię wszystko.

- Póki co daj mi czas pomyśleć i napisać sprawdzian – w końcu udało mi się go wyminąć, ale przeprowadzona rozmowa nie pomogła mi w podjęciu decyzji, która zajmowała mi głowę. 

---

Przepraszam za długą nieobecność. Nie wiem, kiedy pojawi się następny rozdział. W każdym razie - jest on w przygotowaniu.

Jednocześnie informuję, iż powstała nowa strona zatytułowana "Spis treści", jeśli ktoś pragnie sobie przypomnieć pozostałe rozdziały. :>