Rozdział 21 - "He is worried about you."

Alan zawiódł. I on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział, że zrobił głupią rzecz, której nigdy nie powinien był uczynić. Że częściowo utracił moje zaufanie do jego osoby, budowane przez niego przez lata nieobecności matki, gdy ta przebywała obecnie w innym mieście czy kraju, szkoląc kolejnych pracowników dużej korporacji, której oddziały rozrzucono po całym świecie. Był dla mnie bratem i najlepszym przyjacielem, któremu zwierzałam się z najmniejszych problemów, z którym przeżywałam najwspanialsze chwile dzieciństwa; był zawsze, gdy tego potrzebowałam; starał się zastąpić mi ojca, który nas opuścił, chwilowo nieobecną rodzicielkę. I wszystko to, co zbudowaliśmy przez te kilka lat, zniszczył w ciągu paru minut. Wszyscy zaprzepaścił. Wszystko dosłownie runęło jak domek z kart.

Od tamtego momentu minęły dwa dni. Mimo że mój starszy brat wiedział, że uczynił coś, co nie powinno się zdarzyć, że stało się to, co się nie odstawie, że nawet, gdy będzie błagał na kolanach, i tak nie odzyska w pełni mojego zaufania. Już nie.

Głośny szkolny dzwonek, który oznajmił właśnie przerwę przed trzecią lekcją, a moją pierwszą, wyrwał mnie z głębokich zamyśleń. Wrzuciłam książki do szafki, przebiegając wzrokiem po wspólnym zdjęciu z Isaaciem, po czym chwyciłam zeszyt z historii i zatrzasnęłam ją, gdy uczniowie zaczynali opuszczać swoje klasy.

- Trzymasz się? – głos Tanyi zaskoczył mnie, choć wiem, że za mną weszła do szkoły. Westchnęłam cicho i odwróciłam się wolno w jej stronę.

- Dlaczego miałabym się nie trzymać? – odparłam udając zaskoczoną i unosząc brew ku górze. Spojrzała na mnie tym swoim świdrującym spojrzeniem prawie czarnych tęczówek, marszcząc czoło.

- Rozmawiałam z Derekiem. A raczej on ze mną – wyjaśniła cierpliwie. – Nadia, on się o ciebie martwi.

- Isaac?

- Derek – sprostowała twardym głosem Tanya, po czym westchnęła przeciągle. – Od dawna na nikogo tak nie spoglądał, jak na ciebie. Nie trzymał się blisko żadnej dziewczyny, dopóki ty nie pojawiłaś się na horyzoncie. Nawet jego znajomi to zauważyli.

Odwróciłam się, wzruszając jedynie ramionami, z zamiarem pójścia a stołówkę, czy jadalnię, jakkolwiek nazywano to w naszej szkole, po czym zastygłam w bezruchu, bowiem zaledwie kawałek ode mnie, na rozwidleniu korytarza stał Isaac. Ten, który przecież dnia wczorajszego błagał mnie o wybaczenie i chciał, byśmy zaczęli wszystko od początku, na co nie mogłam się zgodzić; nie potrafiłam. To za bardzo bolało. A teraz na jego klatce piersiowej spoczywała damska dłoń należąca do blondynki w czarnych legginsach i czerwonych szpilkach, które według mnie nie pasowały do późnej jesieni. Dziwne, że nie było jej zimno.

- Poznaj Sonję – mruknęła Tanya, zatrzymując się obok mnie. – Jego byłą.

Sonja. Dziewczyna, o której Isaac rozmawiał z moim bratem. Osoba, o której już co nieco się dowiedziałam. Ta, która wróciła; która miesza mi w życiu.

Wywróciłam jednak oczami i ruszyłam przed siebie. W tym samym momencie na horyzoncie spostrzegłam osobę, która obiecała mi małą pomoc w zrozumieniu kilku ważniejszych pojęć. Wychodziło więc na to, że dopiero rozpoczął lekcje, skoro szedł od strony wejścia do budynku szkoły. Na jego twarzy automatycznie pojawił się delikatny, prawie niezauważalny uśmiech, gdy mnie zobaczył. Czyżby Tanya miała rację? Nie, nie mogła. Nie on. Nie ten twardy jak skała dupek z pierwszych dni, gdy go poznałam.. Niemożliwe.

* * *

Ugryzłam z lekkim uśmiechem kawałek soczystej pomarańczy, spoglądając tym samym na Dereka siedzącego naprzeciw mnie, a następnie oblizałam wargi z słodko-kwaśnego soku. Pochwyciłam uśmiech Dereka. Taki leniwy i seksowny zarazem, w jego oczach błąkało się rozbawienie, gdy tak na mnie spoglądał, rozsiadając się wygodnie na metalowym krzesełku. Niebieskie tęczówki mężczyzny wprost utkwiły na mojej twarzy na kolejne kilka sekund, po czym Derek chrząknął cicho z rozbawienia, które wciąż trwało, i przeniósł spojrzenie na otwartą książkę, gdy ja zaśmiałam się krótko.

- Więc.. – zaczął niepewnie i znów na mnie spojrzał. – Mam nadzieję, że coś pamiętasz i zaliczysz ten sprawdzian.

- Teraz już na pewno – skinęłam delikatnie głową i uśmiechnęłam się.

Isaac najwidoczniej spędzał długą przerwę z blondyną, bowiem nie zauważyłam go w sali. A przynajmniej nie do czasu, gdy nie otworzyły się podwójne drzwi i weszła przez wywołana para, która ściągnęła na siebie spojrzenia wielu uczniów.

- Cześć – podniosłam swoje zaskoczone spojrzenie na Scotta, Stilesa i dwie dziewczyny, które nagle zajęły miejsca przy moim stoliku, gdy w jego stronę spojrzał Isaaca. Uniosłam brew ku górze, ale odwzajemniłam przywitanie. Wzrok Dereka, na którego spojrzałam, mówił sam za siebie. Zrobił to specjalnie.

- Powiedziałeś im? – spytałam, gdy tamtych pochłonęła rozmowa na temat kolejnego meczu lacrosse’a, dziwnej gry, której teoretycznie jeszcze nie rozumiałam. Ale biorąc pod uwagę fakt, że byłam tylko na jednym meczu, to cóż się dziwić.. Derek zaprzeczył ruchem głowy i obdarzył mnie kolejnych uśmiechem. Uśmiechem, których w ciągu dzisiejszego dnia było zdecydowanie więcej niż przez ostatnie trzy miesiące. Odetchnęłam cicho z ulgi, sięgając po kolejny kawałek pomarańczy. Podobnie uczynił Derek, uśmiechając się łobuzersko.

Takiego go nie znałam. Nie sądziłam, ze taki może być. Czyżbym na samym początku naszej znajomości myliłam się co do niego? Do tego, jaki może być? Do tego, jaki jest? Czy więc dziwna kobieta, którą poznałam w drugim dniu po przyjeździe do Beacon Hills, mogła mieć rację? Powinnam była uważać na swoje wybory. Może więc wybrałam źle? Pozory mylą, prawda? I nie ocenia się książki po okładce, co właściwie zrobiłam ja. I to był mój błąd.

Cały czas sądziłam, że jest niedostępny dla innych; nawet obojętny czy oschły w stosunku do swoich przyjaciół. Wychodziło na to, że tą stronę, tę dobrą, poznałam dopiero teraz.

„To za naukę” – zrozumiałam z ruchu jego warg, gdy spojrzałam na niego zaskoczona.

- Hm, Nadia? – moją uwagę przykuł głos Scotta, na którego przeniosłam spojrzenie zielonych tęczówek. – Nie powinnaś być zazdrosna?

Jak na komendę, wszyscy przy stoliku, włączając mnie, spojrzeliśmy w stronę Isaaca, którego wskazano ruchem głowy.